History of Women in Malayalam Theatre-Introduction!!

INTRODUCTION To venture into the history of Malayalam theatre which includes the contributions of women theatre artists and other participants was not accidental. The women-sided approach that developed in later 1980; women interventions in media and such activities must have formed the basis for writing this book. Malayalam theatre has a history of only 128 years. The amount of participation of women in this time in this particular history is the question this book attempts to ask and analyse. Such an analysis is inspired by the silence that resounds in other written histories of Malayalam theatre. The information on participation of women in the earlier plays including their names is missing. After 1980, after the conscious interventions by women in Malayalam theatre, the written history has a section of ‘women theatre’. This part does not cover women’s contributions of that period of time entirely, but that is the only part where women theatre participation finds a mention. If one attempts to enquire about the women participation in earlier years, the first name found in the history books is of a play ‘Subhadraadhananjayam’ written by Thottakkaattu Maadhaviyamma. When we progress in this line, we understand that our famous historians just too carelessly mentioned about the play named ‘Subhadrarjunam’ written by a famous woman writer, Thattakkaattu Ikkaavamma. In many other history books, we can see that this error is repeated. ‘Why mention women in theatre history?’ is the instinctive question that is being asked and this kind of carelessness can also be seen while mentioning women of modern times. Why the women part of this history was made invisible? G Sankarappillai states in his book ‘History of Malayalam Theatre Literature,’ about the yardsticks he used for writing Malayalam theatre history. ‘I do not intend to present the names of each and every playwright and his play in a chronological order in the history of Malayalam theatre. The plays which served as the turning points of Malayalam theatre and the talented playwrights who showed the light to new ways are the ones I intend to mention. Along with that, a separate analysis of the trends that changed and influenced as the time progressed is also been presented. ‘ Here, it can be seen that the writer has three main interests in the theatre history. Among the famous plays, talented writers and the trends that changed with time one could not have found much about the women plays. Due to the lack of confidence that comes from not knowing much about theatre as a medium, there might be many unpublished or unperformed plays written by women. But many famous plays like ‘Akjaathavaasam’ by Kuttikkunju Thangachi, ‘Saavithri Athavaa Vidhavaavivaaham’ by Lalithaambika Antharjanam, ‘Devadoothi’ by B Saraswthiyamma or ‘Madhavivarma’ by Madhavikkutti also did not feature into Malayalam theatre history. When we understand that this silent absence has been brought to light only by a women-sided analysis, it makes the standing yardsticks inefficient for writing a woman-sided history. This makes to two types of analysis required for the purpose. First, freshly evaluate the written history in a critical perspective. Second, write another history of the hidden participation of women in the same history. This book travels in both these directions. The first investigation is about the roots of women in performing arts earlier to theatre. Women have been important participants of folk, classical and ritual art forms in diverse forms in Kerala. The women theatre artists hailed from these artists who participated in ritual art forms as a part of their tradition. This is a very important piece of information for the construction of theatre history of women participation. The first chapter of this book elaborates on these points using the available information on these art-forms and participations today. The ways in which women were excluded from these art-forms later and the ways in which the participation of women are still being avoided in many art forms are also discussed in this chapter. The second chapter attempts to analyse the social situation of women during the starting period of Malayalam theatre history (in 1882), and the ways in which women tried to intervene in theatre in the specific social situation. The third and the fourth chapters speak about the ‘women -essence’ that was propagated by men playing women parts in Malayalam plays. These chapters also examine the interventions made by women who dared to enter Malayalam theatre. The renaissance plays are considered as the ones which discuss ‘women agenda’. The fifth chapter re-reads them to reveal their very limited agenda in this concern. The same chapter discusses about two plays written by women contemporaries which were forgotten by the history. It also contains an analysis of one of the most important part of women’s interventions in the public space, performing on stage, done by women like Akkaamma Cheriyan in that period of time. Political plays are a genre which have invited many discussions later. By that period of time, women were active participants in theatre. What did these plays, which are said to have influenced Kerala’s life-style in a major way, contribute to its ‘idea of women’? The sixth chapter reads this ‘idea of women’ along with the real experiences of women who were culturally or politically active. Most number of women in Malayalam theatre is seen working with the professional commercial theatre. For them, working with theatre is the way to make a living. But their contributions have never been analysed seriously. In a woman-sided history of Malayalam theatre, their contributions are very important. The seventh chapter has two sections, actor and society and actor and theatre. It elaborates on some major questions namely, how the society viewed the life of an actor, what were the comforts and safety she experienced in theatre as a workspace and how the theatre community viewed this actor. The Kalari movement in 1960 was an opportunity for women to get closer to theatre as a medium. 1970s revealed new theatre languages for her as political weapons. The theatre initiatives that followed were highly influenced by these two movements. The changes in theatre medium that followed the spreading of women liberation ideas in 1980s is being discussed in the eighth chapter. The women theatre groups that started functioning in various levels, their plan of action, performances and their styles are analysed in this chapter. During 1990s and later, Malayalam theatre was alive with many interventions and performances by women who had learned the grammar of this medium. The last chapter discusses about the activities each of them performed in different ways to create their own styles and genres of plays. The studies in this book are a part of studies and researches being carried out for last many years. School of letters, Kerala Sangeetha Nataka Academy, Jawaharlal Nehru University and Kendra Sangeetha Nataka Academy are the institutions which helped in the making of this book. My only aim was to write a Malayalam theatre history which includes its women participants. But there might be many women experiences that stand outside this book. And hence, I don’t consider this book complete.

Cant help writing a bit more about Sajitha Madathil. She was stunningly realistic inside the "Shutter"....and her dialogue delivery clearly showed the "go easy" attitude of that character and the courage that she had gathered from her tough life. She really helped me laugh out the most tensed scenes of the movie too. Really great...great attitude....great character..! Loved the soft subtle pain she left in my heart with her expressions in the last scene. Vinay Fort literally drove the movie ahead as the auto driver....and of course..Lal sir, Sreeni Sir...Nisha...and others too did their part perfectly.....

ജനപ്രിയതയിലേക്ക് തുറന്ന ഷട്ടര്‍

ജോയ്മാത്യു സംവിധാനം ചെയ്ത 'ഷട്ടറി'ലെ തങ്കത്തിലൂടെ മികച്ച രണ്ടാമത്തെ നടിക്കുള്ള സംസ്ഥാനപുരസ്‌കാരം നേടിയ സജിത മഠത്തില്‍ സംസാരിക്കുന്നു... ഒരു ദശാബ്ദത്തിലേറെയായി നാടകവേദിയിലെ സജീവസാന്നിധ്യം, മലയാളത്തിലെ ആദ്യത്തെ സ്ത്രീനാടകവേദിയായ 'അഭിനേത്രി'യുടെ സ്ഥാപകരിലൊരാള്‍, തിയേറ്റര്‍ ആര്‍ട്‌സില്‍ ബിരുദാനന്തരബിരുദവും എം.ഫിലും, ശാസ്ത്രസാഹിത്യപരിഷത്തിന്റെ തെരുവുനാടകങ്ങളിലൂടെ, ഒറ്റയാള്‍ നാടകങ്ങളിലൂടെ വിവിധ ഗ്രൂപ്പുകള്‍ക്കൊപ്പം ലോകത്തിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളില്‍ നാടകങ്ങള്‍ അവതരിപ്പിച്ച അനുഭവം, നാടകകൃതികളും നാടകത്തെ പറ്റിയുള്ള പഠനങ്ങളും നടത്തിയിട്ടുള്ള അഭിനേത്രി, ഡോക്യുമെന്ററി സംവിധായിക, നാടകത്തിന്റെ പഠനഗവേഷണങ്ങള്‍ തുടരുന്ന, കേരള ചലച്ചിത്ര അക്കാദമിയില്‍ ഡെപ്യൂട്ടി ഡയറക്ടറായിരുന്ന, ഇപ്പോള്‍ കേന്ദ്രസംഗീതനാടക അക്കാദമിയില്‍ ഡെപ്യൂട്ടി സെക്രട്ടറിയായി ജോലിനോക്കുന്ന... ഇങ്ങനെ സജിത മഠത്തിലിന്റെ ബയോഡാറ്റ നീട്ടാം. പക്ഷേ, മലയാള സിനിമാ പ്രേക്ഷകര്‍ക്ക് സജിതയെ ഇങ്ങനെ ബയോഡാറ്റ കേള്‍പ്പിച്ച് പേടിപ്പിക്കണ്ട. കാരണം അവര്‍ക്ക് ഷട്ടറിലെ തങ്കത്തിനെ പരിചയമായിക്കഴിഞ്ഞു. അതിനു മുമ്പും സിനിമയില്‍ മുഖംകാണിച്ചിരുന്നെങ്കിലും ജോയ്മാത്യുവിന്റെ ഷട്ടര്‍ ജനപ്രിയ സിനിമയായതോടെയാണ് സജിതയിലെ നടിയെ സാധാരണക്കാരും തിരിച്ചറിഞ്ഞത്. അതുകൊണ്ടു തന്നെയാണ് വിവിധ വെബ്‌സൈറ്റുകളിലെ ഷട്ടര്‍ നിരൂപണത്തിനു താഴെ ഷട്ടറിലെ സജിത മഠത്തില്‍ മികച്ച രണ്ടാമത്തെയല്ല, ഒന്നാമത്തെ നടി തന്നെയാണ് എന്ന് പലരും രേഖപ്പെടുത്തുന്നത്. തങ്കം എന്ന കഥാപാത്രമാവാന്‍ മുന്നൊരുക്കങ്ങള്‍ എന്തെങ്കിലും? ജോയ്മാത്യുവിന്റെ സ്‌ക്രിപ്റ്റില്‍ തന്നെ ആ കഥാപാത്രത്തിന്റെ വിശദാംശങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. 2000 കാലഘട്ടത്തില്‍ സെക്‌സ് വര്‍ക്കേഴ്‌സിന്റെ ഇടയില്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ച ഒരു പരിചയം ഉണ്ട്. അവരോടൊപ്പം ഒന്നുരണ്ട് വര്‍ക്‌ഷോപ്പുകളില്‍ പങ്കെടുക്കാന്‍ അവസരം ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവരും നമ്മെപ്പോലെ തന്നെ വികാരങ്ങളും സ്വപ്നങ്ങളും എല്ലാമുള്ള മനുഷ്യര്‍ തന്നെയാണെന്ന തിരിച്ചറിവ് കഥാപാത്രവ്യാഖ്യാനത്തെ എളുപ്പമാക്കുന്നു. കാരണം ജോയ് എഴുതിയ തങ്കം നന്മയും തിന്മയുമെല്ലാമുള്ള അത്തരമൊരു കഥാപാത്രമാണ്. പിന്നെ എന്റെ മുന്നിലുള്ള ഒരേയൊരു വെല്ലുവിളി മലയാള സിനിമയില്‍ പലരും അവതരിപ്പിച്ച അഭിസാരികമാരുടെ പ്രേതങ്ങള്‍ ആവേശിക്കാതെ രക്ഷപ്പെടുക എന്നതായിരുന്നു. അതിലുപരി ഒരു പരിചയവുമില്ലാത്ത ഒരു പുരുഷനോടൊപ്പം എത്തിപ്പെടുന്ന സ്ത്രീയുടെ മാനസികാവസ്ഥയാണ് ഞാനാലോചിച്ചത്. അത്തരം ഘട്ടങ്ങളില്‍ പ്രതിരോധിക്കാന്‍ ഓരോരുത്തരും കണ്ടെത്തുന്ന വഴികള്‍- ഇത്തരം ചിന്തകളാണ് എന്റെ ഹോംവര്‍ക്ക്. അതിന് ഫലമുണ്ടായെന്ന് സിനിമ കണ്ടവരുടെ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ തോന്നുന്നു. ഇതുവരെ നാടകപ്രവര്‍ത്തനം, സിനിമയാണെങ്കില്‍ ആര്‍ട്ട്ഫിലിം കാറ്റഗറിയില്‍ പെട്ടവ, ഇതിപ്പോള്‍ കച്ചവടസിനിമയിലേക്കുള്ള ഷട്ടര്‍ തുറക്കലായോ? അത് ഞാന്‍ മാത്രം തീരുമാനിച്ചാല്‍ പോരാ. അത്തരം കഥാപാത്രങ്ങള്‍ വരണം. കുറേ സിനിമകള്‍ ചെയ്യണമെന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ ജീവിക്കുന്ന ഒരാളല്ല ഞാന്‍. എനിക്കു താത്പര്യമുള്ള പ്രോജക്ട് വരുമ്പോള്‍ ചെയ്യുക എന്നേയുള്ളൂ. ജോയിയുമായുള്ള സൗഹൃദമാണോ ഷട്ടറിലേക്കു വഴിതുറന്നത്? തീര്‍ച്ചയായും അതെ. ജോയ് എന്റെ സീനിയറായി മീഞ്ചന്ത ആര്‍ട്‌സ് കോളേജില്‍ പഠിച്ചതാണ്. നാടകവും നാടകപ്രസ്ഥാനങ്ങളുമായി നേരത്തേ ബന്ധമുണ്ട്. ജോയ് ആദ്യമായൊരു സിനിമ സംവിധാനം ചെയ്യുന്നു. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം തിരിച്ചുവരുന്നു. അങ്ങനെ പല ഘടകങ്ങളുമാണ് ആ സിനിമയിലേക്ക് എത്തിക്കുന്നത്. ഒരു നടിയായി മാറിനില്‍ക്കുകയായിരുന്നില്ല. അതൊരു കൂട്ടായ്മയുടെ സിനിമകൂടിയാണ്. ലാല്‍ സാറിനും വിനയ്‌ഫോര്‍ട്ടിനുമെല്ലാം ഈ സിനിമയോട് അങ്ങനെയൊരു സ്പിരിറ്റുണ്ടായിരുന്നു. ഈ ചിത്രത്തിന്റെ ഷൂട്ടിങ് അനുഭവത്തിലെ മറക്കാനാവാത്ത ഓര്‍മ? ഒരുപാട് അനുഭവങ്ങളുണ്ട്. വളരെ രസകരമായി തോന്നിയത്. തുടക്കംമുതലേ എന്നെ ഈ കഥാപാത്രമാക്കുന്നതില്‍ സിനിമയിലെ അണിയറ പ്രവര്‍ത്തകര്‍ക്കിടയില്‍ ശങ്കയുണ്ടായിരുന്നു. എനിക്കും തോന്നിയിരുന്നു. എന്നേക്കാള്‍ പോപ്പുലറായ, ബിസിനസ് സാധ്യതകളുള്ള നടിയെ വെച്ചുകൂടേ എന്നു ഞാന്‍ തന്നെ ചോദിച്ചിരുന്നു. എന്നാല്‍ ജോയിക്ക് മാത്രം മറ്റൊരഭിപ്രായമുണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നാല്‍ അഭിനയിച്ചു തുടങ്ങി സീന്‍ ബൈ സീന്‍ സിനിമ പുരോഗമിക്കുന്നതോടെ സഹപ്രവര്‍ത്തകരുടെ നിലപാടുകളും ഭാവങ്ങളും മാറാന്‍ തുടങ്ങി. അത് നിരീക്ഷിക്കുന്നതു രസകരമായൊരു അനുഭവമായിരുന്നു. സിനിമ കണ്ടിട്ടുള്ള പ്രേക്ഷകരുടെ പ്രതികരണങ്ങള്‍ എങ്ങനെയുണ്ടായിരുന്നു? എല്ലായിടത്തുനിന്നും അഭിനന്ദനങ്ങളാണ് കിട്ടിയത് ജി. ജ്യോതിലാല്‍ posted on: 10 Mar 2013 .